روز درختکاری

درخت، موهبتی است که خداوند آن را برای آسایش و آرامش بشر آفریده و فایده های فراوانی دارد چراکه بسیاری از نیازهای انسان را برآورده می کند. دیدن مناظر زیبای درختان در طبیعت، دل و جان انسان را صیقل داده و آرامش خاصی بر قلب او حاکم می کند. درخت، از آفریده های زیبای خداوندی و یکی از مظاهر عظمت و قدرت پروردگار است که وجودش گواهی بر یگانگی خالق هستی است.

درختان، از پربارترین و زیباترین نعمت های الهی هستند و با توجه به آثار فراوانی که برای زندگی بشر و سایر موجودات زنده دارند، از منابع طبیعی و جزء ثروت های ملی هر کشوری هم به شمار می آیند. در نتیجه، حفاظت و نگهداری از آن ها، وظیفه ای ملّی و همگانی است. افزون بر آن، پاسداری و توسعه این نعمت الهی، شکر و سپاس از خالق یکتاست. در آموزه های حیات بخش ادیان آسمانی، به ویژه دین مبین اسلام، فراوان به این امر توصیه شده است.

امروز، پانزدهم اسفندماه، مثل سالهای قبل و نیمه های اسفند دیگر، روز شاد و به یادماندنی درختکاری است. هر کسی از کوچک و بزرگ می کوشد تا با کاشتن نهالی در دل خاک، نقش در پاکیزگی هوا و سرسبزی مناظر عمومی داشته باشد و با این کار، به پیشواز بهاری دل انگیز و با صفا برود. خورشید نیز با تابش گرم و پر نور خود، دست های مهربان شما مردم عزیز را همراهی می کند و درختانِ شاد و خوشحال، نظاره گر تلاش شما هستند. امروز، جشن دوستی انسان ها با طبیعت زیبا و با طراوت خداوند است.

:: ساختمان حیرت انگیز درختان

درختان و گیاهان، در عین سادگی ظاهری، ساختمان درونی پیچیده ای دارند که می توان با مطالعه آن ها، به بزرگی آفریننده شان پی برد. یکی از گیاه شناسان در این باره می گوید: "خدایی وجود دارد که از خلال قوانین ثابت و مرموزی که جهان گیاه و درخت را اداره می کند، از چند راه ظاهر می شود:

1. نظم و ترتیبی که رشد، تقسیمات سلولی و تشکیل اجزای مختلف درخت را به طور منظم انجام می دهد.
2. هیچ ماشین دست ساز بشری، قابل مقایسه با ساختمان پیچیده یک درخت نیست.
3. زیبایی ساقه و برگ و گل.
4. توراث، به طوری که هر درختی، نظیر خود را تولید می کند.
این دانشمند می افزاید: "به عقیده من، این همه مظاهر، دلیل وجود آفریدگاری است که حکمت بالغه و قدرت نامتناهی دارد.

نهالی که در زمین کاشته می شود، پس از مدتی، به درخت تنومندی تبدیل خواهد شد که می توان از سایه و میوه و سایر فواید آن بهره برد. عده ای، درخت را تنها برای استفاده خود می کارند و اگر خود از آن بهره ای نبرند، اقدام به کاشت نهال نخواهند کرد. در حالی که در درخت کاری، افزون بر نفع شخصی، استفاده همگانی و پاداش اخروی آن را نیز باید در نظر گرفت. نقل شده است که پیرمردی نهال گردو می کاشت، به او گفتند: عمر تو به چیدن میوه این درخت کفاف نخواهد داد. او جواب داد: دیگران کاشتند، ما خوردیم؛ حال ما می کاریم، دیگران بخورند.

روز درختکاری هم روزی دیگر از روزهای سال است که در آن مردم با قائل شدن اهمیت بیشتری به درخت و فضای سبز تشویق به کاشتن نهال می‌شوند. این روز در کشورهای مختلفی گرامی داشته می‌شود. این روز معمولا در روزهای پایانی زمستان یا روزهای نخست بهار است. این روز برای نخستین بار توسط جولیوس استرلینگ مورتون از ایالت نبراسکا در ۱۰ آوریل ۱۸۷۲ پایه گذاشته شد. در ایالات متحده بعدها این روز (Arbor Day)، به چهارمین جمعه آوریل، منتقل شد.

:: روز درختکاری در کشورهای مختلف جهان

در ایران این روز در ۱۵ اسفند برابر با 6 مارس هر سال و هفته منابع طبیعی از 15 الی 21 اسفند است، در آفریقای جنوبی هفته درختکاری از ۱ تا ۷ سپتامبر هر سال است. در الجزایر روز درختکاری برابر با ۲۷ اکتبر، در استرالیا برابر با ۲۸ ژولای، در بلژیک برابر با ۲۱ مارس، در برزیل برابر با ۲۱ سپتامبر، در کامبوج برابر با ۱ ژوئن، در جمهوری آفریقای مرکزی برابر با ۲۲ جولای، در تایوان برابر با ۱۲ مارس، در چین برابر با ۱۲ مارس، در کاستاریکا برابر با ۱۵ ژوئن، در مصر برابر با ۱۵ ژانویه، در آلمان برابر با ۲۵ آوریل، در ژاپن برابر با ۲۹ آوریل، در کنیا برابر با ۲۱ آوریل، در لسوتو برابر با ۲۱ مارس، در مقدونیه برابر با ۱۲ مارس، در مالاوی برابر با دومین دوشنبه ماه دسامبر، در مکزیک برابر با دومین دوشنبه ماه جولای، در نامبیا برابر با ۸ اکتبر، در هلند برابر با نخستین روز بهار (۲۱ مارس) یا نخستین روز پاییز (۲۱ سپتامبر)، در نیوزیلند برابر با ۵ ژوئن، در نیجر برابر با ۳ آگوست، در فیلیپین برابر با ۲۵ ژوئن، در لهستان برابر با ۱۰ اکتبر، در اسرائیل برابر با پنجمین روز ماه شِوَت (ژانویه-فوریه)، در پرتغال برابر با نخستین روز بهار (۲۱ مارس)، در کره جنوبی برابر با ۵ آوریل، در سریلانکا برابر با ۱۵ اکتبر، در تانزانیا برابر با ۱ ژانویه، در اوگاندا برابر با ۲۴ مارس، در ایالات متحده امریکا برابر با ۱۰ آوریل، در ونزوئلا برابر با چهارمین یکشنبه ماه می هر سال است.

درخت

تو قامت بلند تمنایی ای درخت

همواره خفته است

در آغوشت آسمان

بالایی ای درخت !

دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار

زیبایی ای درخت !

وقتی كه بادها

در برگ های درهم تو لانه می كنند

وقتی كه بادها

گیسوی سبزفام تو را شانه می كنند

غوغایی ای درخت !

وقتی كه چنگ وحشی باران گشوده است

در بزم سرد او

خنیاگرغمین خوش آوایی ای درخت !

در زیر پای تو، اینجا شب است و شب زدگانی كه چشمشان، صبحی ندیده است

تو، روز را كجا ؟!

خورشید را كجا ؟!

در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت !

چون با هزار رشته تو با جان خاكیان، پیوند می كنی

پروا مكن ز رعد !

پروا مكن ز برق، كه بر جایی ای درخت !

سر بر كش ای رمیده كه

همچون امید ما

با مایی و یگانه و تنهایی ای درخت !

شعر از : سیاوش كسرایی

بیا تا نهال کوچک سبز را در این روز به خاک سرد، اما پر امید اسفند بسپاریم، تا آفتاب عالمتاب گرمای خویش را هدیه راه طولانی اش کند و آب زلال پاکش را بدرقه شکفتن اش نماید. زمینِ سبز، دوست داشتنی و خیال انگیز است. چشم را نوازش می دهد و زبان را به تسبیح وا می دارد. ما با هم در روز درختکاری قراری سبز می گذاریم و همدیگر را به کاشت و حفظ این موجود زیبای خداوندی سفارش می کنیم. این قامت بلند و باشکوه، طلای سبزی است که زیستن، شکوفایی، ایستادگی، حرکت و پویایی را به ما می فهماند. خداوند این موجود سبز و بابرکت را مایه عبرت، حکمت و قدرت خویش قرار داده است.